“THAT TIME OF YEAR THOU MAYST IN ME BEHOLD” (SONNET 73)
By William Shakespeare

That time of year thou mayst in me behold
When yellow leaves, or none, or few, do hang
Upon those boughs which shake against the cold,
Bare ruined choirs, where late the sweet birds sang.
In me thou see’st the twilight of such day
As after sunset fadeth in the west;
Which by and by black night doth take away,
Death’s second self, that seals up all in rest.
In me thou see’st the glowing of such fire,
That on the ashes of his youth doth lie,
As the deathbed whereon it must expire,
Consumed with that which it was nourished by.
This thou perceiv’st, which makes thy love more strong,
To love that well which thou must leave ere long.

Η ιδιάζουσα spunky ιδιοφυία του William Shakespeare

Ο William Shakespeare γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1564 και πέθανε στις 3 Μαΐου του 1616 στο Stratford-upon-Avon της Αγγλίας. Είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς και δραματουργούς παγκοσμίως και συχνά αποκαλείται εθνικός ποιητής της Αγγλίας και «Βάρδος του Έιβον». Ολόκληρο το έργο του θεωρείται από πολλούς ιστορικούς της τέχνης ως η απαρχή της Αναγέννησης. Εκτός από τα θεατρικά έργα για τα οποία είναι ευρέως διάσημος, έγραψε ποιήματα και 154 σονέτα. Ένα από τα διασημότερα σονέτα του είναι το Σονέτο 73 το οποίο αν και λέγεται το έγραψε σχετικά νέος (μεταξύ 30 και 33 ετών) παρόλα αυτά φαίνεται πως διαθέτει την ωριμότητα να μιλήσει με σοφία για τα γηρατειά και το θάνατο, χρησιμοποιώντας την εποχή του φθινοπώρου σαν μεταφορά